Þetta er átakanlegasta grein sem ég hef lesið lengi.

Grein sem birtist í DV 11. júlí sem ber nafni "Ekkert nema hreiður vitfirringar" (sjá hér). Þetta er einhvert þarfasta umræðuefni sem tekið hefur verið upp lengi. Þvílíkar myndir og snilld þess sem tók þessar myndir og hvernig honum tekst að lýsa ástandinu. Ég er nú ekki harðari af mér en það að ég fékk verk fyrir hjartað að sjá þetta en það er ekki það sem skiptir máli. Hvernig er hægt að hjálpa þessu fólki sem hefur orðið fíkninni að bráð og kemst ekki út úr því.

Ég get oft á tíðum ekki skilið hvernig fólk í kommentakerfnu getur alltaf verið svo harðbrjósta, "sjálfskaparvíti", "hvernig getur fólk gengið svona um" og mörg önnur komment, en ég hélt að fólk skildi að þegar þú ert svona langt gengin í fíkninni þá hefur þú kannski ekki mikinn áhuga á að vera að punta kringum þig. Kannski ekki einu sinni rétt því ég veit ekki hvernig fólki er leyft að fara svona langt.

Af hverju er fólk ekki svipt sjálfræði og lagt inn á sjúkrastofnun? Eða er það brot á friðhelgi fólks? Held ekki því þér ber skylda til að bjarga fólki sem þú veist að annars gæti orðið illa úti. Það er meira að segja refsivert að aðhafast ekkert ef þú gætir bjargað því án þess þó að stofna sjálfum þér í lífshættu. Kannski ekki átt við svona aðstæður en því ekki? 

Við látum oft eins og við séum svo mörg hér á þessu landi og við náum ekki að hugsa um alla sem hafa það slæmt. Ég skil vel að sá sem er í ruglinu telji að hann eða hún séu að gera það eina rétta, lifa lífinu en svo gæti ég trúað því að þegar bráir að á milli þá sé þetta ekki svo spennandi. Fólk fer á Vog, fer á geðdeild eða hvert það nú fer til að ná upp styrk á ný.

Fólk á rétt að halda sjálfsvirðingu sinni og rétta leiðin til að fólk geri það er ekki að skaffa því skúra til að sukka í heldur að hjálpa þeim að finna hversu miklu betur því líður með að verða laus við fíkniefnin, fá vinnu við hæfi, geti orðið stolt að vinna sér inn laun fyrir mat og húsaskjóli og eiga kannski eitthvað auka. Fá aðstoð dagega til að standast þessa fíkn og framleiða eitthvað, eða hvaða störf sem hægt er að finna handa þeim í vernduðu umhverfi til að byrja með svo að einmannaleikinn yfirtaki ekki viðkomandi og reki það af stað í fíknina aftur til að deyfa martraðirnar sem hjóta að dúkka upp, einmanaleikann sem það hlýtur að fylgja því að vera búinn að flæma frá sér alla fjölskyldu og ættingja og vini.

Tökum höndum saman og gerum þetta að þjóðfélagi fyrir alla ekki bara suma.  

 


« Síðasta færsla | Næsta færsla »

Athugasemdir

1 Smámynd: Ásthildur Cesil Þórðardóttir

Eins og ég hef margoft rætt um, þá vantar lokaða meðferðarstofnun, til dæmis til að dæma unga fíkla í, og jafn veita skjól þeim sem eiga ekki höfði sínu að halla. Flestir sem ég veit um vilja komast út úr þessu ástandi. Aftur á móti get ég sagt þér að svipta menn sjálfræði er engin lausn, ég reyndi það við minn son, en komst að því að það eina sem gerðist var að ég var orðin ábyrg fyrir honum sem einstakling, og þar með ef hann braut af sér var ég ábyrg. Þetta kerfi þarf að rippa upp frá A til Ö. Og þetta er skammarblettur á okkar samfélagi, svo sannarlega.

Ásthildur Cesil Þórðardóttir, 12.7.2014 kl. 01:11

2 Smámynd: Brynjólfur Tómasson

Já ég veit að þetta getur verið átakanlegt fyrir aðstandendur og mun erfiðara við að eiga þegar fólk er ungt en þegar fólk er orðið eldra gæti ég hugsað mér. Það sem ég á við er að ríkið svipti þessa einstaklinga sjálfræði og eins og þú talar um setji það á lokaða meðferðastofnun. Það væri síðan hægt að hugsa sér að fólk væri á þessari meðferðastofnun í viss langan tíma þar til það gæti með stuðningi farið út í samfélagið aftur með stuðningi. Fengi að vera í vinnu á einhverjum vernduðum vinnustað þar sem væru vinna á mismunadi erfiðleikastigi til að skapa vinnu við hæfi. Ég get ekki séð að þetta ætti að verða svo dýrt, Það er ekki eins og við séum að tala um þúsundir manna. Við verðum að líta til langs tíma ekki bara núna, hvað á þetta fólk ekki eftir að plumma sig vel einmitt í vinnu við að aðstóða sína líka. Fólk sem þekkir fíknina og með aðstoð sérfræðinga á þessu sviði, getur orðið virkilega góður undirbúningur fyrir fólk. Þetta verður að vera ríkið sem sviptir fólki sjálfræði því það er ekki hægt að leggja það á herðar ættingja.

Brynjólfur Tómasson, 12.7.2014 kl. 01:29

3 Smámynd: Ásthildur Cesil Þórðardóttir

Já það er rétt. Á hinum norðurlöndunum er hægt að dæma ungt fólk í meðferð, þá fer það á lokaða meðferðarstofnun og er það undir eftirliti og meðferð uns það getur tekist á við lífið aftur. Það væri líka hægt hér. En fyrst þarf að koma upp þessari meðferðarstofnun. Það hefði verið nær að reisa slíka í staðinn fyrir fangelsi, vegna þess að flestir fangar eru einmitt fíklar sem fara sífellt rúntinn, í fangelsi, út á götu, brjóta af sér og inn aftur. Þessi hringferð endar svo oftar en ekki á því að fíkillinn gefst upp og tekur sitt eigið líf.

Ásthildur Cesil Þórðardóttir, 12.7.2014 kl. 10:02

4 Smámynd: Brynjólfur Tómasson

er ekki fullt af deildum út úm allt þar sem verið er að loka vegna sparnaðar. Nær að taka eitthvað af því húsnæði eða setja fé í Vog

Brynjólfur Tómasson, 12.7.2014 kl. 12:19

5 Smámynd: Ásthildur Cesil Þórðardóttir

Nei ekki Vog, hann dugar ekki. Það er bara brot af fíklum sem tekst að komast upp úr eftir meðferð þar. Þetta þarf að vera á vegum ríkisins, og það þarf að sýna þeim fram á að í raun og veru SPARA þeir á því að huga að fíklum landsins.

Ásthildur Cesil Þórðardóttir, 12.7.2014 kl. 16:51

6 Smámynd: Brynjólfur Tómasson

Það þarf svo sem ekki færan reiknimeistara til að sjá að það sparar gífurlegt fjármagn að fækka fíklunum. Kannski það þurfi að virkja einhverja hópa og setja pressu á þetta.

Brynjólfur Tómasson, 12.7.2014 kl. 18:02

7 Smámynd: Ásthildur Cesil Þórðardóttir

Já það þarf, ég hef reynt að vekja athygli á þessum málum í um það bil 30 ár, en talað fyrir ansi daufum eyrum, samt hefur allt það sem ég varaði við komið fram. Og loksins núna er farið að vakna einhver skilningur, en það er 30 árum of seint.

Ásthildur Cesil Þórðardóttir, 12.7.2014 kl. 18:51

8 Smámynd: Brynjólfur Tómasson

OK misstir þú son þinn þá?

Brynjólfur Tómasson, 12.7.2014 kl. 19:46

9 Smámynd: Ásthildur Cesil Þórðardóttir

Nei reyndar ekki ég missti hann 2009, en það skiptir ekki máli í þessu sambandi, heldur allir þeir sem eiga við þá erfiðleika að etja sem hann þurfti að ganga í gegnum. Það er sárt að sjá að ennþá er ekkert að gerast til að bjarga þessu unga fólki frá glötun.

Ásthildur Cesil Þórðardóttir, 12.7.2014 kl. 19:51

Bæta við athugasemd

Ekki er lengur hægt að skrifa athugasemdir við færsluna, þar sem tímamörk á athugasemdir eru liðin.

Innskráning

Ath. Vinsamlegast kveikið á Javascript til að hefja innskráningu.

Hafðu samband